Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) θεσπίστηκε και τηρείται από τα Ηνωμένα Έθνη από το 1992.  Η αρχική της ονομασία ήταν «Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες». Καθιερώθηκε να γιορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το πρόγραμμα δράσης ΑΜΕΑ.  Εορτάζεται σε όλον τον Πλανήτη προωθώντας την κατανόηση σε θέματα αναπηρίας.

O όρος  αναπηρία αναφέρεται στον περιορισμό λόγου, έργου ή άμεσης αντίληψης. Είναι αποτέλεσμα οργανικών ή περιβαλλοντολογικών αιτιών, που δημιουργούν ένα σύνολο εμποδίων σε σημαντικές πτυχές της ζωής, όπως την αυτοεξυπηρέτηση, την απασχόληση, την εκπαίδευση, τη ψυχαγωγία και τη γενικότερη κοινωνική συμμετοχή. Τα άτομα αυτά βιώνουν συχνά το φαινόμενο του “Κοινωνικού Αποκλεισμού”. Αισθάνονται την περιθωριοποίηση και  τη στέρηση της συμμετοχής στα κοινωνικά, δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, που πρέπει να είναι κοινά σε όλους τους πολίτες ενός κράτους.

«Μα γιατί δεν μπορώ να είμαι σαν τους άλλους; Γιατί πρέπει να ξεχωρίζω;» Μάλλον κάπως έτσι να σκέφτεται κι ένας άνθρωπος με αναπηρία.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε το διαφορετικό; Τι είναι αυτό που μας παγώνει στο θέαμα ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες;

Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης μέρας, με τους μαθητές του σχολείου μας μιλήσαμε για τη διαφορετικότητα και την αναπηρία και προσπαθήσαμε να δώσουμε απαντήσεις στα προηγούμενα ερωτήματα. Διαβάσαμε παραμύθια, ζωγραφίσαμε αλλά και κάναμε αφίσες.

Επίσης οι μαθητές της Στ΄τάξης παρακολούθησαν ομιλία από  τη δασκάλα του Τμήματος Ένταξης του σχολείου μας.

 Πιο συγκεκριμένα αναφέρθηκε στο ποιοι θεωρούνται άτομα με αναπηρία, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν , τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί τους , αλλά και το πόσα μπορούν να καταφέρουν. Επιπλέον, παρακολούθησαν διάφορα video και ακολούθησε συζήτηση, όπου τα παιδιά  εξέφρασαν τις απόψεις τους και τις εμπειρίες τους.

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του DNA, το δικό του δαχτυλικό αποτύπωμα, τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα. Σκεφτείτε ένα κόσμο που όλοι θα είμαστε πανομοιότυποι. Τότε όλοι θα έμοιαζαν εξωτερικά κι όλα θα ήταν μονότονα. Τι το ενδιαφέρον θα υπήρχε σε μια ζωή όπου όλα θα ήταν όμοια; Κανένας δε θα μπορούσε να προσφέρει κάτι παραπάνω και κανένας δε θα μπορούσε να αφήσει το δικό του προσωπικό στίγμα.

Τα άτομα με αναπηρία, αντιμετωπίζουν εμπόδια στην καθημερινή ζωή, εφόσον η κοινωνία πολλές φορές δε λαμβάνει υπόψη τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης ομάδας πληθυσμού, τις δυνατότητες και τις ειδικές τους ανάγκες. Τα άτομα με αναπηρία δε ζητάνε να γίνει η ζωή τους ευκολότερη. Ζητάνε να γίνει η ζωή τους ΙΣΗ με τη δική μας. Γι΄ αυτούς τους λόγους πρέπει να επιδιώκεται ο σεβασμός της ατομικής και ομαδικής ιδιαιτερότητας και να αρχίζει ο καθένας από μας να σκέφτεται πως μπορεί να βοηθήσει. Ας αναλογιστούμε ότι όλοι υστερούμε σε κάποιους τομείς. Κανείς δεν μπορεί να κάνει τα πάντα τέλεια.