Ο μύθος για τους καλικάντζαρους

Θα σας πούμε έναν μύθο για τους καλικάντζαρους που ακούγεται λίγο παράξενος αλλά είναι αληθινός. Όλο το χρόνο οι καλικάντζαροι στα έγκατα της γης, προσπαθούν με ένα τεράστιο πριόνι να κόψουν τον κορμό του δέντρου που στηρίζει τη γη. Τις ημέρες των εορτών, νευριάζουν που μας βλέπουν να χαιρόμαστε με υπέροχες λιχουδιές και δώρα και έχουν βάλει στόχο να μας καταστρέψουν. Λίγες ημέρες λοιπόν πριν τα χριστούγεννα, οι καλικάντζαροι βγαίνουν έξω τη νύχτα, γιατί ο κορμός είναι πια μια κλωστή και φοβούνται μην τους καταπλακώσει. Κυκλοφορούν τις νύχτες, μπαίνουν στα σπίτια μας από τις καμινάδες, κάνουν ζημιές και τρώνε τις χριστουγεννιάτικες λιχουδιές. Ο καθένας τους έχει κάτι που ξεχωρίζει και από αυτό παίρνει και το όνομά του.  Ο « Μαλαγάνας» ο οποίος ξεγελάει τα παιδιά και τους παίρνει τα γλυκά, ο « Πλανήταρος» που μεταμορφώνεται σε ζώο ή κουβάρι, ο « Μαγάρος» ο οποίος έχει μια κοιλιά σαν τύμπανο και αφήνει βρομερά αέρια, ο « Βατρακούκος» ολόιδιος βάτραχος και θεόρατος και ο πιο γνωστός και πιο κακός απ? όλους ο « Κατσικοπόδαρος» , με ένα κατσικίσιο πόδι, φαλακρός, ελεϊνός και απίστευτα γρουσούζης.

Οι μύθοι για τους καλικάντζαρους έχουν τις ρίζες τους στα πολύ παλιά χρόνια. Οι αρχαίοι έλληνες πίστευαν πως οι ψυχές των νεκρών σαν έβρισκαν τις πόρτες του κάτω κόσμου ανοιχτές, το ?σκαγαν, ανέβαιναν επάνω και τριγύριζαν παντού κάνοντας ό,τι θέλαν.

Αργότερα οι βυζαντινοί  μασκαρεύονταν για να μην τους γνωρίζουν, πείραζαν όποιον συναντούσαν στο δρόμο και έμπαιναν απρόσκλητοι στα σπίτια. Αλλά και στην Βενετία οι άρχοντες τριγυρνούσαν στους δρόμους της πόλης, πίνοντας, χορεύοντας, τραγουδώντας και πείραζαν ο ένας τον άλλο. Ακόμη και σήμερα παρόμοια έθιμα αναβιώνουν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας όπως στην Καστοριά που ονομάζεται «Ρουκατσαριά». Με τον καιρό, αυτά τα παράξενα φερσίματα σταμάτησαν και οι άνθρωποι δημιούργησαν στη φαντασία τους αυτά τα πλασματάκια που τα ονόμασαν, καλικάντζαρους, παγάνα,καλιοτζήδες ή τσιλικρωτά κλπ.

Αμοιρίδου Άννα ? Ιορδανίδης Νίκος ? Σάρα Ζωντέρη